Mothi Aai chya Kavita

कधी येशील मनमोहना मिलना दिलवर आपुल्या पुन्हा किती मधुर तुझे रूप रे आठवता उठती काहुरे मन वाऱ्यावर भिरभिरे किती हुरहूर वाटे मना तव नेत्री भाव उमलती पाहुनी तुझकडे किती मम हृदयी प्रीत आणि भिती एकत्र येती भावना हा हार कर पुष्पांचा घालीन गळा तव साचा उजळूनी दीप नेत्रांचा घेईन मी तव चुंबना कधी येशील मनमोहना मिलना दिलवर आपुल्या पुन्हा

मनार तिरीच्या रम्य परिसर पाहुनी प्रभू बैसला मोरया वंदन करिते तुला प्रातःकाळी गुलाल उधळीत बाल रवी आला स्वागतार्थ त्या दव बिंदुनी सडा हा शिंपीला शितल वारा मधूर स्वराने राग आळवूनी गाई सुस्वर कंठे कोकिळ राणी साथ तयासी देई हरित तृणांची मखमल पसरे तुझ्या चहु बाजुस प्राजक्तांनी सडा शिंपिला गंध येई खास कालण्यातुनी जल शिंचन ते शेतामधुनी होई गर्द तरुंची शितल छाया दिसते ठाई ठाई अशा सुस्थळी बैसलासी प्रभू भक्त जना ताराया बघ चतुर्थी बहुजन येती दर्शनाशी मोरया किर्ती तुझी प्रभू, पसरे दुरवरी संकटी धावुनी येशी धावा करिता भक्त जनांचे पूर्ण मनोरथ करिशी नाव ऐकूनी मी ही आले दुरवरूनी गणराया कर उंचावुनी आशिर्वाद दे दासी तुझ्या पाया

जाऊन सांग सखया, माझा प्रणाम माते ऐश्वर्य लाभले परि, आरोग्य का न होते पुत्रवती तू ना केले, दिधल्या चतुर्थ कन्या दिसती जरी घरी ह्या, जाती उडून चिमण्या कोणाकडे बघावे… कोणाकडे बघावे पाणी कुणी न देते जाऊन सांग सखया, माझा प्रणाम माते ऐश्वर्य लाभले परि, आरोग्य का न होते तुळशीस मंजिऱ्या ह्या, मोदे कशा लटकती वारा हळूच येता, लाजून चूर होती पाहून सौख्य त्यांचे… पाहून सौख्य त्यांचे भरती उधान येते जाऊन सांग सखया, माझा प्रणाम माते ऐश्वर्य लाभले परि, आरोग्य का न होते दुष्कृत्य पूर्व जन्मी? फळ भोगण्या तयाचे दिधले आता म्हणूनी वारील कोण दुःख… वारील कोण दुःख भेटेल कोण गुरू ते जाऊन सांग सखया, माझा प्रणाम माते ऐश्वर्य लाभले परि, आरोग्य का न होते नच राहीली ही शक्ती, परी मम सदैव राहो चरणी तुझ्याच शक्ती कर उंचावोनी प्रेमे… कर उंचावोनी प्रेमे देई आशीष माते जाऊन सांग सखया, माझा प्रणाम माते ऐश्वर्य लाभले परि, आरोग्य का न होते

तळ्यातल्या पाण्यावर, बदके किती तरंगती मुखे आवाज काढीती, बॅक बॅक पाण्यावर उठताती, संथ मंद त्या लहरी रांगा चालल्या दुहेरी, बदकांच्या काही काठावर येती, चोच पंखात घालीत पंख साफ ते करती, पून्हा पून्हा तोंड घालुनी चिखलात, काय खाती मटा-मटा गिळून घेती गटागटा, आनंदाने पाण्यामध्ये पाय सोडून, खेळ बघे बाळराजा विचार करी बदकांचा, कुतूहलाने म्हणे आई आण डाळ, आता न लावी तू वेळ खाण्या देऊ ती तात्काळ, बदकांना आपल्या पिंजऱ्यातील पक्षी, मिरची आणि डाळ भक्षी तशीच यांना का न देशी, सांग तू स्मित करून ती सुंदरी, बाळ घेई कडेवरी पापा घेई झडकरी, बाळाचा त्या

मात्र भुमीला ग माझ्या, फारा दिवसांनी गेले ओलांडित नदी नाले, आनंदाने लहानपणी याच वाटे, जात असे मी शाळेला बसे थोडे विसाव्याला, झाडाखाली रानचा तो गार वारा, सूर बासरीचे येती खेळ अनेक खेळती, पोरे तिथे कुणी सावळी ललना, पाटी तिच्या डोईवरी पोर रडे कडेवरी, जाई वेगे शेतकरी ही शेतात, कोळपणी करितात बैलांना त्या गोंजारित, काही गाती नदी काठावरी जाता, हृदय भरूनिया आले कुणीकडे पात्र गेले, पूर्वीचे ते? आज त्याच जागेवरी, वाळू कोठूनिया आली? धार इवलिशी झाली, नदीची त्या! तीच शेते तीच वाट, आणि तीच जलधार होऊनिया मी अधीर, पाही त्यांना परि न होई समाधान, पुन्हा पुन्हा ही पाहुन वाटे रहावे येऊन, याच ठाई

हे अथांग पसरे, निळे नभांगण वरती आणि झगमग चमचम, काय तरी त्या वरती हा असेल का हो, बाग इंद्र राजाचा किती तरी कळ्यांनी, फुले फुलवी हो साचा पसरली वाटती, हिरे माणके मोती अप्सरा घाईने, जाता गळसरी तुटती परी भान तयाचे, तिजला नच राहुनी ती तशीच तेथूनी, गेली असेल निघुनी की ठिबक्यांची, चंद्रकळा ही काळी नेसुनी सजुनिया, बैसे चंद्रावळी किती गोरा मुखडा, चंद्र म्हणती जन त्याला जो प्रियकर येईल, म्हणुनी उत्सुक झाला परि नच येई तो म्हणुनी, झाली ती हिरमुसली ती मनोव्यथा तिची पाहुनी, गाली उषा हसली